Αγαπητό μυθιστόρημα: Ξύπνησα τα ξημερώματα με το λάλημα των πετεινών και με μια επείγουσα ανάγκη, να συνεχίσω να κοιμάμαι, μα είπα στον εαυτό μου ότι ήταν ανώφελο, ότι όπως δε γίνεται να αναζητάς τη συγγραφή, αλλ' αφήνεις τη συγγραφή να σε βρει, έτσι δεν μπορείς να γυρεύεις ούτε τον ύπνο, και πως το ίδιο ισχύει και για τους εραστές. Όσοι ανησυχούμε για την έλλειψη ύπνου έχουμε μια βαθιά ριζωμένη κόπωση, εκείνη που προκύπτει φυσικά από το λιγοστό ύπνο, αλλά και από την ίδια την ανησυχία, κι έτσι μας κατατρώει, σαν ουροβόρος της αϋπνίας. Ξυπνάω και σκέφτομαι να κοιμηθώ, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να σταματήσω να το σκέφτομαι και να καθίσω να το γράψω, ώστε ο ύπνος να μη χάσει το ρυθμό μου και, μόλις αυτός και εγώ φτάσουμε στον κόσμο των ζωντανών – έχοντας η ίδια ξεγελάσει την ορφική μου ανυπομονησία – να με προφτάσει τελικά. Γι’ αυτό σου γράφω, μυθιστόρημα.

[...]

Χασμουριέμαι και σκεπάζομαι λίγο· τα χέρια μου όχι, αγαπητό μυθιστόρημα, τα χρειάζομαι έξω από την κουβέρτα για να μπορέσω να συνεχίσω να σου γράφω. Κι άλλο χασμουρητό. Έξω, οι πετεινοί. Αρχίζουν να ακούγονται επίσης τα πουλιά, σημάδι ότι το προαναγγελθέν κακό, το φως, πλησιάζει, σημάδι ότι η ανησυχία να ξανακοιμηθώ θα γίνει εντονότερη, σημάδι ότι δε θα κοιμηθώ πια. Έγραψα λίγο περισσότερο από μία σελίδα και δεν ξέρω πλέον αν είναι σωστό να πω «λίγο περισσότερο από» ή «λίγο περισσότερο απ’ ό,τι». Ίσως να έχουν την απάντηση οι πετεινοί ή τα τριζόνια, που επίσης ακούγονται, γιατί δεν είναι ακόμα μέρα, ούτε όμως και εντελώς νύχτα, αλλά αυτό το πράγμα το τόσο ξένο προς το παγιωμένο που συνιστά το γίγνεσθαι. Είναι 6:00 το πρωί μιας απ’ τις λίγες μέρες που απέμειναν στο καλοκαίρι, και το να τα σκεφτώ όλα αυτά, να τα γράψω και να μην αποκοιμηθώ θα μου έχει πάρει συνολικά μια ώρα, και συγκινούμαι, γιατί σ’ αυτήν τη ρηματική φράση αποτυπώνεται η μαγεία της γλώσσας, η παρεμβολή του παρελθόντος στο μέλλον, ή του τραγουδιού των τριζονιών στην αυγή της ημέρας, κι εκείνου των πετεινών, στο θάνατο της νύχτας.

Αγαπητό μυθιστόρημα : Ξύπνησα τα ξημερώματα με το λάλημα των πετεινών και με μια παρόρμηση να συνεχίσω να κοιμάμαι, όμως είπα στον εαυτό μου ότι ήταν μάταιο, ότι όπως δεν μπορείς να ψάξεις για το γράψιμο, αλλά αφήνεις το γράψιμο να σε βρει, δε μπορείς να αναζητήσεις ούτε τον ύπνο και το ίδιο ισχύει για τους εραστές. Όσοι ανησυχούμε για τον ελλιπή ύπνο έχουμε ριζωμένη την κούραση, εκείνη που προκύπτει φυσικά από τον ελάχιστο ύπνο, αλλά και από την ίδια την ανησυχία, και έτσι αναλωνόμαστε, σαν ουροβόρα φίδια της ξαγρύπνιας. Ξυπνώ σκεπτόμενος τον ύπνο ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να σταματήσω να το σκέφτομαι και να κάτσω να το γράψω, ώστε να μη χάσει ο ύπνος το βήμα μου και, όταν φτάσουμε εκείνος κι εγώ στον κόσμο των ζωντανών - έχοντας εγώ χλευάσει την ορφική μου ανυπομονησία - επιτέλους να με προφτάσει. Γι’ αυτό σου γράφω, μυθιστόρημα.

[...]

Χασμουριέμαι και σκεπάζομαι λιγάκι· όχι τα χέρια μου, αγαπητό μου μυθιστόρημα, τα χρειάζομαι έξω από την κουβέρτα για να μπορώ να συνεχίσω να σου γράφω. Κι άλλο χασμουρητό. Έξω, οι πετεινοί. Αρχίζουν ν’ακούγονται και τα πουλιά, σημάδι ότι επίκειται το αναγγελθέν κακό, το φως, σημάδι ότι η ανησυχία για το αν θα ξανακοιμηθώ θα γίνει πιο έντονη, σημάδι ότι δε θα κοιμηθώ πια. Έγραψα λίγο περισσότερο από μια σελίδα και πια δεν ξέρω αν είναι πιο σωστό να πω "λίγο περισσότερο από" ή "λίγο περισσότερες από". Ίσως την απάντηση να την έχουν οι κόκκορες, ή οι γρύλλοι, που ακούγονται κι αυτοί, γιατί ακόμη δεν έχει ξημερώσει, αλλά ούτε και είναι τελείως νύχτα, αλλά αυτό το πράγμα το τόσο ξένο ως προς το παγιωμένο, που είναι το γενόμενο.
Είναι η ώρα 6 μιας από τις λίγες καλοκαιρινές μέρες που απομένουν, και το να σκέφτομαι όλα αυτά, να τα γράφω και να μην κοιμάμαι, θα μου έχει πάρει συνολικά μια ώρα, και συγκινούμαι, επειδή σε αυτή τη λεκτική φράση παίρνει μορφή η μαγεία της γλώσσας, της εισχώρησης του παρελθόντος στο μέλλον ή του τραγουδιού των γρύλλων καθώς ξεπροβάλλει η μέρα και των πετεινών καθώς πεθαίνει η νύχτα.