De luchthaven Heathrow is een van de weinige plekken in Engeland waar je zonder enige twijfel een vuurwapen zult aantreffen. Die wapens worden gedragen door politieagenten in overhemden met korte mouwen onder hun zwarte kogelvrije vesten, gespitst op terroristen die op het punt staan om de Tie-Rack-stropdassenboetiek op te blazen. Ze zullen me hoogstwaarschijnlijk niet aanspreken, maar als ze dat doen, zal ik ze de waarheid vertellen. Dan zal ik vertellen wat ik kom doen. Ik ben van plan om op Heathrow rond te hangen tot ik iemand zie die ik ken. (...)

Tot mijn grote verbazing wacht ik al negenendertig minuten en zie ik niet één persoon die ik ken. Niet één, en ook niemand kent mij. Ik ben zo anoniem als de bagagemedewerkers met hun standaardnaamkaartjes (waarop ik een paar achternamen herken), zij het dat zij een stuk beter gekleed gaan dan ik. Sinds de komst van de kinderen lijkt alles wat ik draag op een pyjama. Jassen, overhemden, T-shirts, spijkerbroeken, pakken; allemaal net pyjama’s waarmee ik zojuist uit bed ben gestapt. (...)

Ik hoor mezelf denken aan alle mensen die ik ken en die mij nu diep teleurstellen door niet op een vroege dinsdagmorgen te vertrekken naar aanlokkelijke Europese bestemmingen. Mijn oud-collega's van het verzekeringskantoor zitten blijkbaar nog steeds vastgeroest aan hun bureau, zoals ik altijd al voorspelde toen ik er zelf ook zat vastgeroest, mijn tijd verspilde en mijn draai niet kon vinden, terwijl Ally gestaag verder ging, promoveerde en als onderzoeker bij de Universiteit van Reading aan de slag kon – haar eerste stap op de carrièreladder.

Onze nieuwere, volwassen vrienden, die echte banen hebben en die ik daarom min of meer nu elk moment in mijn blikveld verwacht, vertellen me dat het huishouden een prima aanvaardbare bezigheid is voor een man. Het is moedig, ja zelfs mannelijk om thuis te blijven bij de kinderen. Die vrienden van ons zijn voornamelijk vrienden van Ally. Het lijkt wel of ik tegenwoordig niemand meer ken. En weg van de kinderen en de overkomende vliegtuigen, hoor ik mezelf denken. Gedachten vol zelfbeklag. Dit is niet wat ik wilde horen.

Ik begin te huilen. Niet met een vertrokken gezicht of lange uithalen; er rollen gewoon dikke, stille tranen over mijn wangen. Ik wil niet dat een bekende me ziet huilen, want ik ben niet het soort mens dat op een onbetekenende dinsdagmorgen instort op Heathrow. Dankzij mij draait ons huishouden op rolletjes, alsof het mijn eigen bedrijf is. Het is een echte baan. Ik heb spreadsheets om de stand van zaken omtrent de stofzuigerzakken in de gaten te houden, en met kleur gecodeerde printjes van teksten over de ethische gevolgen van luiers. Ik ben vanmorgen mezelf niet. Ik weet niet wie ik ben.

Heathrow Airport is één van de weinige plekken in Engeland waar je gegarandeerd wapens kunt zien. Deze wapens horen bij politieagenten met korte mouwen en zwarte, scherfwerende vesten, die op de uitkijk staan voor terroristen die de stropdassenwinkel willen opblazen. Het is niet waarschijnlijk dat ze me zullen aanspreken, maar als ze dat wel doen, vertel ik ze de waarheid. Dan zeg ik waarom ik hier ben. Ik blijf op Heathrow tot ik iemand zie die ik ken. (...)

Het is haast niet te geloven, maar na negenendertig minuten wachten heb ik nog niet één bekende gezien. Niet één, en niemand kent mij. Ik ben even anoniem als de chauffeurs met hun standaard naambordjes (ik ken wel een paar achternamen), alleen zijn de chauffeurs beter gekleed. Sinds ik kinderen heb, lijkt het of ik er altijd in m'n pyjama bij loop. Het maakt niet uit of ik een jas, overhemd, T-shirt, spijkerbroek of net pak aanheb; het lijkt altijd of ik vergeten ben m'n pyjama uit te trekken. (...)

Ik hoor mezelf denken over alle mensen die ik ken. Mensen die me enorm teleurstellen omdat ze op deze dinsdagochtend niet afreizen naar een hippe stad elders in Europa. Mijn ex-collega's van het assurantiekantoor zitten zeker nog achter hun bureau, net zoals ik al voorspelde toen ik er zelf ook nog mijn tijd zat te verdoen en m'n draai maar niet kon vinden. Intussen dieselde Ally gestaag verder; ze haalde haar PhD, ze werd onderzoekster aan de universiteit van Reading, ze promoveerde...

Van onze nieuwere volwassen vrienden, die allemaal een echte baan hebben en die ik dus ieder moment tegen kan komen, krijg ik vaak te horen dat er niets mis is met huisman zijn. Ze vinden het zelfs dapper en mannelijk van me dat ik voor de kinderen zorg. Deze vrienden van ons zijn voornamelijk Ally’s vrienden. Ik ken eigenlijk niemand meer, en, in een wereld ver van de kinderen en de overvliegende vliegtuigen, hoor ik mezelf nadenken. Wat een gezanik. Ik had gehoopt iets heel anders te horen.

Ik moet huilen. Ik trek geen raar gezicht en ik hoef ook niet te grienen; er rollen dikke, stille tranen over m'n wangen. Ik wil niet dat een bekende me ziet huilen, want ik ben niet zo iemand die op een doorsnee dinsdagmorgen instort op het vliegveld. Ons huishouden loopt op rolletjes, ik run het als een bedrijf. Het is echt werk. Op spreadsheets hou ik bij hoeveel stofzuigerzakken we nog hebben en ik heb uitdraaien met kleurcodes over de ethische gevolgen van luiers. Ik ben mezelf niet vanmorgen. Ik weet niet wie ik ben.

Vliegveld Heathrow is een van de weinige plekken in Engeland waar je zeker wapens tegenkomt. Het zijn de wapens van politieagenten in overhemden met korte mouwen en zwarte kogelvrije vesten die speuren naar terroristen die Tie Rack willen opblazen. De kans dat ze me direct zullen aanspreken is klein, maar als ze me aanspreken dan zal ik de waarheid vertellen. Ik zal hen vertellen wat ik van plan ben. Ik ben van plan op Heathrow te blijven totdat ik iemand zie die ik ken. (…)

Tot mijn verbazing heb ik na 39 minuten wachten nog steeds niemand gezien die ik ken. Niet één iemand, en niemand kent mij. Ik ben net zo anoniem als de chauffeurs met hun universele naamkaartjes (sommige achternamen ken ik wel), met het enige verschil dat de chauffeurs beter gekleed zijn. Sinds ik kinderen heb, ziet alles wat ik draag eruit als een pyjama. Jassen, overhemden, T-shirts, jeans, kostuums: net een pyjama waar ik in geslapen heb. (…)

Ik hoor mezelf denken aan al de mensen die ik ken en die me in de steek hebben gelaten door niet op een vroege dinsdagochtend te vertrekken naar een opwindende Europese bestemming. Mijn voormalige collega's van het verzekeringsbedrijf zitten vast nog steeds achter hun bureau, zoals ik altijd al voorspelde toen ik er ook nog zat en er mijn tijd verdeed en mijn draai maar niet kon vinden, terwijl Ally gestaag haar weg op het carrièrepad vervolgde, haar doctoraal haalde en haar eerste onderzoeksbeurs kreeg aan de Universiteit van Reading, haar eerste promotie.

Onze wat recentere volwassen vrienden, die echte banen hebben en die ik daarom eigenlijk elk moment hier verwacht, zeggen dat het huishouden absoluut een fatsoenlijke baan is voor een man, het is zelfs moedig, sterker nog, mannelijk om thuis te blijven bij de kinderen. Deze vrienden van ons zijn voornamelijk vrienden van Ally. Het lijkt wel of ik niemand meer ken, en als ik nu, weg van de kinderen en de vliegtuigen boven mijn hoofd, zo naar mijn eigen gedachten luister, dan hoor ik alleen maar gezeur. Dat is niet wat ik had willen horen.

Ik begin te huilen, zonder mijn gezicht te vertrekken en zonder te snikken, alleen maar grote, stille tranen die over mijn wangen rollen. Ik wil niet dat iemand die mij kent me ziet huilen, want ik ben niet het type dat op een gewone dinsdagochtend instort op vliegveld Heathrow. Ik regel ons huishouden perfect, als een bedrijf. Het is een echte baan. Ik heb spreadsheets om het verbruik van de stofzuigerzakken bij te houden en gekleurde schema's over de ethische gevolgen van het gebruik van luiers. Ik ben mijzelf niet vanochtend. Ik weet niet wie ik ben.

Luchthaven Heathrow is een van de weinige plaatsen in Engeland waar je er zeker van kunt zijn dat je een vuurwapen ziet. Deze vuurwapens worden gedragen door politieagenten in overhemden met korte mouwen en zwarte kogelvrije vesten, loerend op terroristen die op het punt staan duty-free shop Tie Rack op te blazen. Het is niet waarschijnlijk dat ze me rechtstreeks aanspreken, maar als ze dat doen dan vertel ik ze de waarheid. Ik zal zeggen waarom ik hier ben. Ik ben van plan om op luchthaven Heathrow te blijven totdat ik iemand zie die ik ken. (...)

Tot mijn verbazing wacht ik 39 minuten zonder dat ik iemand heb gezien die ik ken. Niet één, en niemand die mij kent. Ik ben net zo anoniem als de chauffeurs met hun universele naamkaartjes (sommige achternamen ken ik wel), behalve dat de chauffeurs beter gekleed zijn. Sinds we kinderen hebben, lijkt alles wat ik draag op een pyjama. Jassen, overhemden, T-shirts, spijkerbroeken, pakken; als pyjama's waarin geslapen is. (...)

Ik hoor mezelf denken aan mensen die ik ken die me hebben teleurgesteld door niet dinsdagmorgen vroeg te vertrekken naar aanlokkelijke Europese bestemmingen. Mijn voormalige collega's van het verzekeringskantoor zitten vast nog de hele dag achter hun bureau, zoals ik altijd al voorspelde toen ik daar zelf de hele dag opgesloten zat, mijn tijd aan het verdoen was en mijn draai niet kon vinden terwijl Ally gestaag carrière maakte, haar doctorstitel behaalde en haar eerste beurs kreeg om onderzoek te doen aan de universiteit van Reading, voor het eerst promotie maakte.

Onze recentere volwassen vrienden, die gewichtige banen hebben en die ik daarom min of meer ieder moment verwacht te zien, vertellen me dat huishouden een heel fatsoenlijke bezigheid is voor een man, één die van moed getuigt zelfs, ja, dat het mannelijk is om thuis te blijven bij de kinderen. Deze vrienden van ons zijn hoofdzakelijk de vrienden van Ally. Ik lijk niemand meer te kennen, en weg van de kinderen en de vliegtuigen boven mij, hoor ik mezelf denken, ik hoor de gedachten van een jammeraar. Dit is niet wat ik gehoopt had te horen.

Ik begin te huilen, niet met vertrokken gezicht of snikkend, gewoon grote stille tranen die langs mijn wangen biggelen. Ik wil niet dat iemand die ik ken mij ziet huilen, want ik ben niet iemand die instort op luchthaven Heathrow op een onbeduidende dinsdagmorgen. Ik leid ons huishouden onberispelijk, als een bedrijf. Het is belangrijk werk. Ik heb spreadsheets om de stofzuigzaksituatie in de gaten te houden en uitdraaien met kleurcodes over de ethische gevolgen van luiers. Ik ben mezelf niet vanmorgen. Ik weet niet wie ik ben.