Waar ben je Lamia, op welk strand, in welk bed, in de lobby van welk hotel krijg je mijn brief die ik nu bij een onverschilige postbeambte inlever om de postzegels erop te plakken en me te vertellen hoeveel de frankering kost zonder me daarbij aan te kijken, zonder meer te doen dan de mechanische handelingen van alledag? Alles is onduidelijk, mogelijk en onwaarschijnlijk: dat je mijn brief leest, dat je hem niet krijgt, dat je hem wel krijgt maar niet leest, druk als je bent met speeltjes die je nader aan het hart liggen; of dat je hem leest tussen twee slokjes wijn, tussen twee antwoorden op van die vragen die mensen stellen die het onzegbare geluk hebben een tafel met je te delen of je bij vrienden te ontmoeten; inderdaad, een moment van goed geluk, of goede zin, de envelop die uit je tas piept en die je besluit te openen omdat je je verveelt, of die je begraaft tussen een kam en een nagelvijltje, tussen los kleingeld en stukjes papier met adressen of berichtjes. Als je hem leest, omdat ik niet kan toelaten dat je hem niet leest, ook al is het alleen maar om ermee te stoppen met een afkerig gebaar, als je hem tot hier leest, tot dit woord dat zich aan je ogen wil verankeren, dat zoekt je blik te vangen met wat volgt, als je hem leest, Lamia, wat kan het jou schelen wat ik je wil zeggen, niet zozeer dat ik van je houd want dat weet je allang en laat je koud en is geen nieuws, werkelijk geen nieuws voor jou daar waar je een ander lief hebt, of alleen de zee van vrouwen bekijkt die de wind op straat naar je tafel drijft en die ze langzaam laat binnenzeilen, je voor een moment hun reizen en hun boegbeelden gunt, een kleurrijke wedstrijd die door eentje wordt gewonnen zonder het te weten wanneer je opstaat en haar volgt, je maakt haar uniek in de menigte van de vallende avond, je meert bij haar aan op het juiste moment, in het precieze portaal waar je glimlach, je vraag, je manier om haar de sleutel van je nacht te bieden precies is als een roofvogel, uit op een eetfestijn, verzadiging.

Uit:
CIAO, VERONA
Julio Cortázar

Waar ben je Lamia? Op welk strand, in welk bed, in welke hotellobby zal deze brief je bereiken? De brief die ik aan een onverschillige medewerker zal geven, die mij, zonder mij aan te kijken, zal zeggen wat de kosten zijn van de postzegels die hij erop zal plakken, op die routinematige manier. Alles is vaag, mogelijk en onwaarschijnlijk: dat je deze zult lezen, dat ze je niet zal bereiken, dat je haar ontvang maar niet leest, overgeleverd aan meer passende verwikkelingen. Of dat je haar leest tussen twee slokken wijn in, tussen twee antwoorden op die vragen die je altijd worden gesteld door zij die het onmetelijke geluk hebben om je aan een tafel te delen, of tijdens een vriendenuitje. Een toeval van momenten of van stemmingen kan je doen besluiten om, op een moment waarop jij je verveelt, de envelop die uit je tas steekt, te openen, of tussen een kam en een nagelvijl te proppen, tussen losse munten en stukken papier met adressen of berichten. En, mocht je haar lezen, want ik kan het niet uitstaan dat je haar niet leest, al is het maar om haar met een blijk van haast te opzij te leggen, als je haar tot hier leest, tot aan dit woord dat zich hier aan je ogen vastklampt, dat poogt voor het hele vervolg jouw blik vast te houden, als je haar leest, Lamia, wat kan dat wat ik je te zeggen heb jou schelen, niet dat ik je liefheb, want dat weet je al vanaf de eerste dag en laat je koud, en is ook geen nieuws, het is zeker geen nieuws voor jou daar waar jij je ook mag bevinden, een ander liefhebbend of slechts kijkend naar de stroom vrouwen die de wind van de straat naar jouw tafel begeleidt en met langzame streken meevoert, en jou een enkel moment hun figuren en hun boegbeelden toekent, de veelkleurige regatta’s die iemand, zonder het te weten, zal winnen zodra jij opstaat en haar volgt. Je zult haar uit de mensenmassa van de schemering vissen, haar op het precieze moment aanspreken, bij de juiste deuropening waar jouw lach, jouw vraag, de manier waarop jij de sleutel van de nacht aanbiedt, valk, festijn, verzadiging zullen zijn.

Waar ben je, Lamia, op welk strand, in welk bed, in welke hotellobby kan deze brief je bereiken, die ik aan een onverschillige bediende zal overhandigen, zodat hij er zegels opplakt en hij me er de prijs van zegt en zonder me aan te kijken enkel routinehandelingen uitvoert.

Alles is mogelijk, onduidelijk en onwaarschijnlijk: dat je hem leest, dat hij je bereikt en je hem niet leest omdat je spannender spelletjes speelt. Of omdat je de brief leest tussen twee slokjes wijn, tussen twee antwoorden op deze vragen, die je altijd zullen worden gesteld door wie de onbeschrijfelijke vreugde beleeft met jou een tafel te delen of een bijkomst van vrienden bij te wonen.
Ja, de enveloppe in je tas, die je zal openen omdat je je verveelt of tussen kam en nagelvijl, tussen wisselgeld en papiertjes met adressen of boodschappenlijstjes verdwijnt, bevat een bonte mengeling van momenten of van stemmingen. Mocht je hem toch lezen, niet omdat ik het niet kan verdragen dat je hem niet leest, hoewel het enkel zal zijn om met een afkeurend gebaar het lezen te onderbreken, als je hem tot hier leest, tot dit woord dat de aandacht van je ogen hierop vestigt, dat ernaar streeft om je aandacht vast te houden op wat volgt, als je hem leest, Lamina, wat kan het je schelen wat ik je wou zeggen, niet omdat ik daarom van je hou, want dat heb je altijd geweten en omdat het je niet kan schelen en er geen ander nieuws is, echt geen nieuws voor jou omdat je op een ander verliefd bent of enkel de stroom vrouwen bekijkt, die de langzaam in de straat opstekende wind, die je gedurende een moment het geheim van zijn afgelegde afstand en zijn richting verklapt, vanuit de aanpalende straat naar jouw tafel meevoert; de veelkleurige regatta, die iemand zonder het te weten zal winnen als je opstaat en je ze volgt, je ze uniek maakt in de massa van de avond, ze verlaat op dat moment, in dat portaal waar je glimlach, je vraag, de manier waarop je de sleutel van de nacht aanbiedt, accuraat, scherp, feestelijk en overdadig zijn.