A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Тема на денешното време, барем во развиениот свет, е дека луѓето копнеат по тишина а не можат да ја најдат. Рикот на сообраќајот, непрестајното бипкање на телефоните, дигиталните објави во автобусите и возовите, телевизорите кои грмат дури и во празни канцеларии, се бескрајно тормозење и деконцентрација. Човечката раса се преморува со врева и копнее по спротивното – било да е во дивина, на отворен океан или во некое одморалиште посветено на мирно седење и концентрација. Ален Корбен, професор по историја, пишува од своето засолниште во Сорбона, а Ерлинг Каге, норвешки истражувач, од своите сеќавања на пустелиите на Антарктикот, каде двајцата имаат пробано да иѕбегаат. А сепак, како што истакнува г-н Корбен во „Историја на тишината,“ во светот веројатно нема повеќе врева од порано. Пред пневматските гуми, градските улици беа полни со заглушувачкиот трескот на металните тркала и коњските потковици на калдрмата. Пред доброволната изолација на мобилните телефони, автобусите и возовите ечеа од разговори. Продавачите на весници не ги оставаа на немо купче, туку ги рекламираа на цел глас, како што правеа и продавачите на цреши, темјанушки и свежa скуша. Театарот и операта беа хаос од радосна вика и надвикување. Дури и на село, селаните пееја додека ринтаа. Сега веќе не пеат. Она што се има сменето не е толку нивото на вревата, на која и минатите векови се жалеа, туку нивото на деконцентрација, која го зафаќа просторот во кој инаку може да навлезе тишината. Тука демне уште еден парадокс, бидејќи кога тишината ќе навлезе – во длабочините на боровата шума, во голата пустина, во ненадејно испразнета соба – често се покажува како вознемирувачка место добредојдена. Стравот полека обзема; увото инстинктивно се залепува на секаков звук, било да е шиштење на дрва во оган или птичји крик или шушкање на лисја, што ќе го спаси од оваа непозната празнина. Луѓето сакаат тишина, но не толку многу. |