A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Главната тема на денешницата, барем во развиениот свет, е дека луѓето копнеат по тишина и не можат да ја најдат. Рикањето на сообраќајот, непрекинатото бипкање на телефоните, дигитални реклами во автобусите и возовите, телевизори што блескаат дури и во празни канцеларии, се бесконечно насилство и дистракција. Човечката раса се исцрпува со бучава и копнее за нејзина спротивност - дали е во дивината, на широк океан или во некој ресорт посветен на тишината и концентрацијата. Ален Корбин, професор по историја, пишува од неговото засолниште во Сорбона и Ерлинг Каге, норвешкиот истражувач, од неговите сеќавања за отпадоците на Антарктикот, каде што и двајцата се обидоа да избегаат. А сепак, како што посочува г-дин Корбин во "Историја на тишината", веројатно нема повеќе шум отколку што постоело. Пред пневматичните гуми, градските улици беа полни со загадочен блесок на метални тркала и потковици на камен. Пред доброволната изолација на мобилните телефони, автобусите и возовите заѕвониле со разговор. Продавачите на весници не ги оставија своите стоки во немиот куп, туку ги рекламираа во најголем обем, како и продавачите на вишни, темјанушки и свежа скуша. Театарот и операта беа хаос од воздишки и овации. Дури и во селата, селаните пееја додека се дружеа. Тие сега не пеат. Она што се смени не е толку нивото на бучава, за кое и во претходни векови луѓето се жалеа, но нивото на одвраќање, кое го зафаќа просторот што може да го опседне тишината. Таму се појавува уште еден парадокс, бидејќи кога ќе нападне - во длабочините на боровата шума, во голата пустина, во одеднаш испразнета просторија - честопати е непријатно, а не добредојдено. Влегува страв; увото инстинктивно се зацврстува на било што, без разлика дали станува збор за крчкање на пожар или повик на птица или повик на лисја, што ќе го спаси од оваа непозната празнина. Луѓето сакаат тишина, но не толку многу. |