A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | İnsanın susması və heç kimi tapa bilməməsi ən azından inkişaf etmiş bir dünyada yaşa sahib olan bir mövzudur. Nəqliyyatyatın gurultusu, telefonların siqnalizasiyalı bipləri, avtobus və qatarlarda rəqəmsal elanlar, hətta boş ofislərdəki televiziya yayımları sonsuz batareya və əyləncələrdir. Insan irqi, səs-küylə, geniş okeanda və ya dayanıq və konsentrasiyaya həsr edilmiş bir geri çəkilməkdə, özünə qarşı səs-küy və uzun ömürlüklə tükənir. Tarixi bir professor Alain Corbin, Sorbonnada sığınacaqlarından yazır və Norveçli bir araşdırmaçı olan Erling Kagge, Antarcticanın tullantılarından xatırlayır, haradan ki həm də xilas olmağa çalışmışdılar. Halbuki cənab Corbin "Sükunət Tarixində" işarə etdiyində, ehtimal ki, orada olandan daha çox səs-küy var. Pnevmatik təkərlərdən əvvəl şəhər küçələrində metal qıvrılmış təkərlər və daş üzərində atlar eşitdi. Cib telefonlarında könüllü təcrid etmədən əvvəl, avtobus və qatarlar söhbət etdi. Qəzet satıcıları, məhsullarını səssiz bir yığında tərk etmədilər, lakin albalı, bənövşə və təzə qastronom satıcıları kimi, onları yüksək həcmdə elan etdilər. Teatr və opera həzzətləri və barracking bir xaos idi. Kənd içində olsa da, kəndlilər çaşdıqları kimi səsləndirdilər. İndi oxumazlar. Əvvəlki əsrlərdə də şikayətlənmiş səs-küy səviyyəsi çox deyil, səssizliyin işğal edə biləcəyi məkanı işğal edən yayılma səviyyəsi. Bir başqa paradoks da var, çünki işğal edildikdə - çam çölündə, birdən çölə atılan bir otaqda bir çam meşə dərinliklərində - bu, çox xoş gəldiniz deyil, daha çox narahat edir. Qorxu içində dırmaşır; qulağın instinktiv bir şəkildə bir şeyə bağlayır: atəş-hiss və ya quş zəngləri və ya yarpaqların susurrus, bu bilinməyən boşluqdan qurtaracaq. İnsanlar səssiz olmaq istəyirlər, amma çox deyil. |