A new ProZ.com translation contests interface is currently in development, and a preview contest is underway. Click here to visit the new interface »

Previous ProZ.com translation contests

English » Albanian - 4 entries


"Hearing Myself Think" by Richard Beard - www.richardbeard.info 382 words
Heathrow Airport is one of the few places in England you can be sure of seeing a gun. These guns are carried by policemen in short-sleeved shirts and black flak-jackets, alert for terrorists about to blow up Tie-Rack. They are unlikely to confront me directly, but if they do I shall tell them the truth. I shall state my business. I’m planning to stop at Heathrow Airport until I see someone I know. (...)

Astonishingly, I wait for thirty-nine minutes and don’t see one person I know. Not one, and no-one knows me. I’m as anonymous as the drivers with their universal name-cards (some surnames I know), except the drivers are better dressed. Since the kids, whatever I wear looks like pyjamas. Coats, shirts, T-shirts, jeans, suits; like slept-in pyjamas. (...)

I hear myself thinking about all the people I know who have let me down by not leaving early on a Tuesday morning for glamorous European destinations. My former colleagues from the insurance office must still be stuck at their desks, like I always said they would be, when I was stuck there too, wasting my time and unable to settle while Ally moved steadily onward, getting her PhD and her first research fellowship at Reading University, her first promotion.

Our more recent grown-up friends, who have serious jobs and who therefore I half expect to be seeing any moment now, tell me that home-making is a perfectly decent occupation for a man, courageous even, yes, manly to stay at home with the kids. These friends of ours are primarily Ally’s friends. I don’t seem to know anyone anymore, and away from the children and the overhead planes, hearing myself think, I hear the thoughts of a whinger. This is not what I had been hoping to hear.

I start crying, not grimacing or sobbing, just big silent tears rolling down my cheeks. I don’t want anyone I know to see me crying, because I’m not the kind of person who cracks up at Heathrow airport some nothing Tuesday morning. I manage our house impeccably, like a business. It’s a serious job. I have spreadsheets to monitor the hoover-bag situation and colour-coded print-outs about the ethical consequences of nappies. I am not myself this morning. I don’t know who I am.

The winning and finalist entries are displayed below.To view the like/dislike tags the entries received simply click on the "view all tags" link on the right hand corner of each entry.

You can leave your feedback for this pair at the bottom of the page.

Congratulations to the winners and thanks to all the participants!





Entry #1 - Points: 45 - WINNER!
Diana Kristo
Diana Kristo
United States
View all tags
Aeroporti i Hithrout është një nga vendet e pakta të Anglisë ku me siguri mund të shikosh armë. Këto armë mbahen nga forca të rendit të veshura me këmishë me mëngë të shkurtra dhe jelekë të zinj antiplumb, me sytë katër për të gjetur terroristët që janë gati të hedhin në erë dyqanin e kravatave Tie-Rack. S’ka të ngjarë që ata të përballen me mua drejtpërdrejt, por edhe sikur të ndodhë kjo, do t’ua them copë. Do t’ua rrëfej gjithë punën time. Kam bërë ndër mend të qëndroj në aeroportin e Hithrout derisa të shoh ndonjë të njohur. (...)

Pres e pres plot tridhjetë e nëntë minuta dhe për habi nuk shoh këmbë njeriu të njohur. Asnjë për be, dhe askush nuk më jep të njohur. Unë jam po aq anonim sa edhe shoferët e taksive me kartat e tyre të identitetit që ngjasin si dy pika uji (disa nga mbiemrat i njoh), me përjashtim të faktit se shoferët janë të veshur më mirë se unë. Qysh se u bëra me fëmijë, çdo gjë që vesh duket si pizhame. Palltot, këmishët, bluzat, xhinset, kostumet; tamam si pizhame me të cilat ke fjetur gjithë javën. (…)

Dëgjoj që po mollois me vete për të gjithë njerëzit që njoh, të cilët më ngjan se më kanë tradhtuar duke mos ia mbathur një të marte herët në mëngjes drejt ndonjë destinacioni magjepsës evropian. Ish kolegët e mi të zyrës së sigurimeve duhet të jenë ende të gozhduar në tavolinat e tyre të punës, ashtu si u pata thënë gjithnjë se do të mbeten, kur edhe unë vetë rrija pingul si ata, duke vrarë miza, pa qenë i zoti të vija gjë në vijë, ndërkohë që Elli bënte përpara, merrte doktoraturën dhe bursën e saj të parë në fushën kërkimore nga Universiteti i Redingut, e ngritjen e saj të parë në përgjegjësi.

Miqtë që kemi zënë tash që jemi të pjekur e që kanë punë serioze dhe që pikërisht për këtë arsye nuk para pres t’i shikoj së shpejti, më thonë se punët e shtëpisë janë një zanat krejtësisht i respektueshëm për një burrë, dhe se të qëndrosh në shtëpi më fëmijët është diçka kurajoze, e madje, pse jo, edhe burrërore. Këta miqtë tanë janë kryesisht miqtë e Ellit. Mua më duket se nuk njoh më njeri, dhe larg fëmijëve dhe aeroplanëve që më zhurmojnë mbi kokë, duke dëgjuar zërin e vetvetes, më duket se dëgjoj atë të një qaramani. Nuk është kjo çka shpresoja të dëgjoja.

Filloj të qaj, pa shtrembëruar fytyrën e pa ngashërime, qaj në heshtje, ndërsa lotët më rrëshqasin në faqe. Nuk dua që ndonjë i njohur të më shohë duke qarë, sepse nuk jam asisoj njeriu që i shkrepet një mëngjes të bukur të marte të shkojë në aeroportin e Hithrout. Unë e administroj shtëpinë për bukuri, tamam si një biznes. Është punë serioze. Edhe unë kam formularë llogarie për të monitoruar situatën me qesen e pluhurit të makinës fshirëse si dhe materiale të printuara me kode me ngjyra për pasojat etike të panolineve. Nuk jam më vetvetja këtë mëngjes. Nuk e di se cili jam.
Diana Kristo
Diana Kristo
United States
Falënderoj të gjithë ata që votuan për këtë përkthim si më të mirin. Gjithashtu falënderoj të gjithë ata që bënë vërejtjet e duhura që do të më ndihmojnë në të ardhmen.



Entry #2 - Points: 21
anonymousView all tags
Aeroporti Heathrow është një nga të paktat vende në Angli, ku patjetër do të hasësh armë. Ato mbahen prej policësh me këmisha mëngëshkurtra dhe jelekë antiplumb të zinj, në vigjilencë për terroristë me synim hedhjen në erë të Tie-Rack-ut. Megjithëse pak mundësi ka që ata të më ndalojnë, n.q.s. kjo ndodh, unë do t’ju them të vërtetën. Do ta deklaroj hapur qëllimin tim. Unë kam ndër mend të qëndroj në aeroportin Heathrow, derisa të gjej dikë të njohur. (...)

Çuditërisht, pas një pritjeje prej tridhjetë e nëntë minutash, unë ende s’kam parë ndonjë person që njoh. Asnjë. Dhe as mua nuk më njeh kush. Unë jam po kaq i paemër sa dhe shoferët me kartat me ato emrat e tyre të përbotshëm (disa mbiemra i kam të dëgjuar), veçse shoferët janë më të mirëveshur. Që prej lindjes së fëmijëve, gjithçka që vesh ngjan me pizhame: xhaketa, këmisha, bluza me mënga të shkurtra, xhinse, kostume; si pizhame të përdorura/të veshura. (...)

E kap veten duke menduar për të gjithë të njohurit e mi, të cilët më kanë zhgënjyer me mosnisjen e tyre drejt destinacionesh magjepsëse europiane herët një mëgjes të marte . Ish-kolegët e mi të zyrës së sigurimeve do të jenë ende të kërrusur mbi tryezat e punës, ashtu siç thosha unë gjithmonë se do të ishin, atëherë kur edhe unë isha i kërrusur, duke shtyrë kohën dhe pa mundur të vendosem përfundimisht aty, ndërkohë që Eli përparonte vazhdimisht me marrjen e doktoratës dhe të titullit të bashkëpunëtorit shkencor në Universitetin Reading, si dhe të ngritjes së saj të parë në detyrë.

Miqtë tanë të rritur më të rinj, të cilët kanë profesione serioze dhe për këtë arsye unë kam njëfarë shprese se do të shfaqen tani nga momenti në moment, më thonë se, të qenët shtëpiak është një punë krejt dinjitoze për një burrë, madje dhe e guximshme, po, burrërore, të rrish në shtëpi me fëmijët. Këta miqtë tanë janë miq të Elit së pari. Unë, me sa duket, s’kam më asnjë të njohur dhe këtu larg fëmijëve dhe aeroplanëve mbi kokë, duke e kapur veten në mendime, dëgjoj mendimet e një qaramani. Dhe nuk është kjo, ajo që kisha shpresuar të dëgjoja.

Po filloj të qaj, jo të ngërdheshem a të ngashërehem, veçse lotë të mëdhenj të heshtur më rrëshqasin në faqe. Nuk dua të më shohë ndonjë i njohur të qaj, sepse unë nuk jam nga ata njerëz që ia krisin të qarit në aeroportin Heathrow, një mëngjes të një marte çfarëdo. Unë jam ai që e drejtoj shtëpinë tonë në mënyrë të përpiktë, si një ndërmarrje. Është një punë serioze kjo. Unë ndjek gjendjen e qeskës së fshesës elektrike nëpëmjet fletëllogaritëseve dhe shkrimet e mia mbi pasojat morale të pelenave i shtyp me ngjyra të shifruara. Këtë mëngjes nuk jam vetja ime. As unë vetë s’e di, se kush jam.



Entry #3 - Points: 18
anonymousView all tags
Aeroporti Hithrou është një nga vendet e pakta në Angli ku, të jesh i sigurt se do të shohësh një armë. Këto armë i mbajnë policët me këmisha me mëngë të shkurtra dhe jelekë të zinj antiplumb, që janë në kërkim të terroristëve që do të shpërthejnë kioskën e kravatave. Nuk ka të ngjarë të merren me mua, por nëse po, do t’iu them të vërtetën. Do t’u them ç’punë kam. Kam ndër mend të rri në aeroportin Hithrou deri sa të takoj ndonjë të njohur. (...)

Për çudi, pres për tridhjetë e nëntë minuta dhe nuk shoh ndonjë të njohur. As edhe një, dhe askush nuk më njeh. Jam aq i paemër sa dhe taksistët me kartelat e tyre universale (disa mbiemra i njoh), vetëm se taksistët janë veshur më mirë. Që fëmijë, çdo gjë që vesh duket si pizhame. Palltot, këmishët, bluzat, xhinset, kostumet; si pizhame për gjumë. (...)

Dëgjoj veten që mendoj për të gjithë ata që njoh që më kanë zhgënjyer duke mos u nisur herët një mëngjes të marte drejt vendeve magjepsëse evropiane. Ish-kolegët e mi nga zyra e sigurimeve duhet të jenë ende të gozhduar në tavolinat e tyre të punës. U kam thënë gjithmonë se aty do të mbeteshin, kur edhe unë isha atje i gozhduar, duke vrarë kohën e pa forca për të vendosur ndërsa Elli eci me qetësi përpara, mori doktoraturën dhe bursën e saj të parë për kërkime në Universitetin Riding, si dhe ngritjen e parë në detyrë.

Miqtë tanë të fundit të rritur, që kanë punë të vërteta dhe që për këtë arsye nuk shpresoj shumë t’i shoh tani, më thonë se punët e shtëpisë janë punë të përshtatshme për një burrë, madje të guximshme. Po, është burrërore të rrish në shtëpi me fëmijët. Këta miqtë tanë janë në radhë të parë miqtë e Ellit. Nuk më duket se njoh më ndonjë njeri, dhe larg fëmijëve e aeroplanëve sipër nesh, duke dëgjuar veten që mendoj, dëgjoj mendimet e një amvise. Nuk ishte kjo ajo që doja të dëgjoja.

Filloj të qaj, pa ngërdheshje apo ngashërime, vetëm lot të mëdhenj të heshtur që rrokullisen në faqet e mia. Nuk dua që ndonjë i njohur të më shohë të qaj, pasi nuk jam ai lloj njeriu që thyhet në aeroportin Hithrou një mëngjes të marte pa vlerë. Shtëpinë tonë e administroj përsosur, si një biznes. Është një punë e rëndësishme. Unë kam tabela, që kontrolloj gjendjen e qeses së fshesës me korrent, dhe fletë me kode me ngjyra për pasojat etike të pelenave. Këtë mëngjes nuk jam vetja. Unë nuk e di se kush jam.



Entry #4 - Points: 3
Fabiana Papastefani-Pezzoni
Fabiana Papastefani-Pezzoni
Albania
View all tags
Aeroporti i Hithorout është një nga vendet e pakta në Angli ku mund të jesh i sigurt se do të shohësh armë. Këto armë i kanë policët me këmisha me mëngë të shkurtra dhe jelekë të zinj, në gatishmëri për terroristë të gatshëm që të hedhin në erë dyqanin Tai-Rak. Zor se vijnë e më ngasin drejtpërdrejtë por nëse e bëjnë, unë do u them të vërtetën. Do deklaroj biznesin tim. Po planifikoj të qëndroj në Aeroportin e Hithrout deri sa të shoh një fytyrë të njohur. (...)

Për habinë time të madhe unë qëndroj aty për tridhjetë e nëntë minuta dhe nuk shoh asnjë të njohur. As edhe një për be, dhe as ndonjë që më njeh mua. Jam po aq anonim sa ata shoferë me makinat e tyre me emra universalë (disa mbiemra që di unë), me përjashtim të shoferëve të veshur pak më mirë se të tjerët. Që fëmijë, çdo gjë që unë vesh duket sikur jam me pizhama. Pallto, këmisha, bluza me mëngë të shkurtra, kostume; si pizhama të zhubrosura nga gjumi i natës.

Në kokën time dëgjoj veten duke menduar për gjithë të njohurit e mi që më zhgënjyen duke mos u nisur të martën në mëngjes për destinacionet elegante evropiane. Ish-kolegët e mi të zyrës së sigurimeve duhet të jenë ende të ngecur nëpër tavolinat e tyre, gjithnjë i sigurt që do të ishin aty të ngecur siç isha i ngecur edhe unë, duke harxhuar kohën kot pa qenë në gjendje të rregullohesha, ndërkohë që Eli ecte gjithnjë e më përpara, duke marrë doktoratën dhe diplomën e saj të parë kërkimore tek Universiteti i Riding, ngritjen e saj të parë në karrierë.

Shokët tanë (të rritur) të kohëve të fundit, që kanë punëra për të qenë, të cilët pres t’i shoh nga çasti në çast, më thonë që kryerja e punëve të shtëpisë është një punësim krejt i pranueshëm për një burrë, i kurajshëm dhe pse jo, edhe ndenja me fëmijët në shtëpi. Këta shokë tanë janë më shumë shokët e Elit. Më duket sikur nuk njoh më njeri, dhe përveç fëmijëve dhe planeve të domosdoshme, dëgjo mendimet e mia dhe ajo që dëgjoj janë mendimet e një njeriu që vetëm di të qahet. Nuk ishte kjo ajo që kisha dëshiruar e shpresuar të dëgjoja.

Fillova të qaja, jo grimasa apo të qara me dënesë, thjeshtë lot të mëdhenj që më rrokulliseshin mbi faqe. Nuk dua që të më shohë njeri që po qaj sepse nuk jam nga ai lloji njeriut që lëshohet kështu në aeroportin e Hithrout një mëngjes të marte, kështu kot. Unë e mbaj shtëpinë xixë, si një punë të vërtetë. Është një punë e vërtetë. Kam tabela me data për të kontrolluar gjendjen e qeseve të fshesës me korrent, dhe fletë me kode me ngjyra të ndryshme mbi pasojat etike të pelenave. Nuk jam fare në vete sot. Nuk di as vetë se kush jam.



« return to the contest overview
Translation contests
A fun way to take a break from your normal routine and test - and hone - your skills with colleagues.